Achilles. Pentezylea

Kiedy Achilles przebił krótkim mieczem pierś Pentezylei,

obrócił - jak należy - trzykrotnie narzędzie w ranie,

zobaczył - w nagłym olśnieniu - że królowa Amazonek

jest piękna. Ułożył ją troskliwie na piasku, zdjął ciężki

hełm, rozpuścił włosy i delikatnie ułożył ręce na piersi.

Nie miał jednak odwagi zamknąć jej oczu. Spojrzał na nią,

raz jeszcze, pożegnalnym wzrokiem i jakby przymuszony

obcą siłą, zapłakał - tak jak ani on sam, ani inni bohaterowie

tej wojny nie płakali - głosem cichym i zaklinającym,

niskopiennym i bezradnym, w którym powracała skarga

i nie znana synowi Tetydy - kadencja skruchy. Na szyję, piersi,

kolana Pentezylei padały jak liście rozciągnięte samogłoski

tego trenu i owijały się wzdłuż jej stygnącego ciała.

Ona sama gotowała się do Wiecznych Łowów w niepojętych

lasach. Jej niezamknięte jeszcze oczy patrzyły z daleka

na zwycięzcę z upartą, błękitną - nienawiścią.