Alfadanz

Þá kemr inn mæri
 mögr Hlóðynjar,
 gengr Óðins sonr
 við orm vega,
 drepr af móði
 Miðgarðs véurr,
 munu halir allir
 heimstöð ryðja;
 gengr fet níu
 Fjörgynjar burr
 neppr frá naðri
 níðs ókvíðnum.

 Sól tér sortna,
 sígr fold í mar,
 hverfa af himni
 heiðar stjörnur;
 geisar eimi
 ok aldrnari,
 leikr hár hiti
 við himin sjalfan.

 Geyr nú Garmr mjök
 fyr Gnipahelli,
 festr mun slitna
 en freki renna;
 fjölð veit ek fræða
 fram sé ek lengra
 um ragna rök
 römm sigtíva.

 Sér hon upp koma
 öðru sinni
 jörð ór ægi
 iðjagræna;
 falla forsar,
 flýgr örn yfir,
 sá er á fjalli
 fiska veiðir.

 Finnask æsir
 á Iðavelli
 ok um moldþinur
 máttkan dæma
 ok minnask þar
 á megindóma
 ok á Fimbultýs
 fornar rúnir.

 Þar munu eftir
 undrsamligar
 gullnar töflur
 í grasi finnask,
 þærs í árdaga
 áttar höfðu.

 Munu ósánir
 akrar vaxa,
 böls mun alls batna,
 Baldr mun koma;
 búa þeir Höðr ok Baldr
 Hrofts sigtoftir,
 vé valtíva.
 Vituð ér enn - eða hvat?

 Þá kná Hænir
 hlautvið kjósa
 ok burir byggja
 bræðra tveggja
 vindheim víðan.
 Vituð ér enn - eða hvat?

 Sal sér hon standa
 sólu fegra,
 gulli þakðan
 á Gimléi;
 þar skulu dyggvar
 dróttir byggja
 ok um aldrdaga
 ynðis njóta.